Wino z jagodami

Wino wygląda jak krew. To dziwne, bo wczoraj przypominało tylko zwykły sok wiśniowy, a dzisiaj wszystko się zmieniło. Znowu. Alkohol ma dokładnie ten sam odcień, co szrama pod jej okiem, ale krew na policzku miesza się z fioletowymi jagodami. Jagody i wino to złe połączenie. Boli jak cholera.

Życie jest do dupy.

Otarła zdrowe oko, zapaliła papierosa i dolała sobie wina. Usłyszała kroki na korytarzu. Zamarła. Czy to…?

– Ewa? 

Damski głos. Odetchnęła z ulgą, choć jej serce wcale się nie uspokoiło, tylko waliło jak oszalałe, bo znała ten głos. Słyszała go wiele razy, kiedy szeptał jej imię.

Nie mogła o tym myśleć.

– Czego chcesz? – warknęła, gdy Patrycja weszła do pokoju. Kobieta zawahała się i cofnęła, słysząc ton Ewy.

– Przyszłam ci pomóc – powiedziała, unosząc nieco brodę, ale bawiąc się nerwowo palcami. Chyba bała się kolejnego wybuchu.

Ewa roześmiała się gardłowo i zgasiła papierosa.

– Tracisz czas. Idź stąd. Nic od ciebie nie chcę. – Wiedziała, że Patrycja nie posłucha, ale chciała się jej jak najszybciej pozbyć. Jeszcze na nią nie spojrzała. To by było jak otwarcie starej rany.

Choć ta rana nie była stara i wciąż obficie krwawiła. Może dlatego, że Ewa regularnie posypywała ją solą nad kieliszkiem wina.

– Na Boga, Ewka, nie rób tego. Widzę, że potrzebujesz pomocy. Znowu pijesz – stwierdziła odkrywczo Patrycja.

– Wow, brawo, Sherlocku. Możesz już stąd iść? Chcę się przespać, a nie mogę na ciebie patrzeć. – Końcówka zabrzmiała zdecydowanie słabiej niż początek. Patrycja oczywiście nie posłuchała.

– Nie rób tego – powtórzyła.

– Nie rób czego? – zagrzmiała Ewa i odwróciła się na stołku. To był błąd. Teraz widziała Patrycję w całej okazałości. Wyglądała promiennie i świeżo ze swoimi pięknie ułożonymi złotymi włosami i nienagannym makijażem. Ciemne włosy Ewy przypominały gniazdo, a po policzkach spływał jej tusz. Szminka została na kieliszku. Sięgnęła po niego i napiła się, nie odwracając wzroku. Nie potrafiła go teraz odwrócić.

– Jezus Maria. – Patrycja zakryła sobie usta dłonią, kiedy zobaczyła twarz Ewki, a ta prychnęła.

– Wiem, że nie jestem piękna, no ale bez przesady – jej głos był pełen goryczy. Patrycja nawet się nie uśmiechnęła, tylko podeszła do niej i ujęła jej twarz w dłonie.

– Nie trzeba tego szyć? Byłaś z tym u lekarza?

To oczywiście było pytanie retoryczne, bo Ewa nigdy nie chodzi do lekarza. Lekarze zadają pytania. Ich oczy się spotkały i wtedy Ewa musiała odwrócić wzrok. Kiedy znowu odważyła się spojrzeć, Patrycja szlochała, stojąc nieco dalej. Jej łzy sprawiły, że Ewa poczuła się jak ostatnia suka.

– Co ty tu robisz, co? – spytała cicho Patrycja po dłuższym milczeniu. – Dlaczego po prostu nie wyjdziesz teraz, zostawisz go i nigdy nie wrócisz?

– I gdzie twoim zdaniem mam iść? – odpowiedziała pytaniem, sama się nad tym bardzo często zastanawiała. Patrycja nie odpowiedziała. – Ale mieszkanie ładne, nie? Szkoda, że ma takiego beznadziejnego właściciela… – Ewa przerwała ciszę i uniosła kieliszek jakby wznosiła toast.

Patrycja patrzyła na nią, jakby postradała zmysły.

– Możesz zamieszkać u mnie – oznajmiła, śmielej niż zamierzała. Ewa nawet nie zaszczyciła jej spojrzeniem na tę wzmiankę. – Nie możesz ignorować tego, co się wydarzyło – pouczyła ją po kolejnej dłuższej chwili.

Ewa to wiedziała. Ale nie potrafiła inaczej. Nienawidziła siebie za to, co się wydarzyło, nienawidziła za to, że nie chce o tym zapomnieć ani tego zignorować, nienawidziła, bo odświeżała te wspomnienia i nienawidziła, bo chciała więcej.

– Nie mogę patrzeć, jak cierpisz, Ewa.

Zero reakcji.

– Ewka, do cholery! Nie potrafisz się odezwać?! Kocham cię, rozumiesz?

Wtedy Ewa ostatecznie się rozpłakała. Wszystkie łzy, które dusiła w sobie przez ostatnie miesiące znalazły wreszcie ujście.

– Myślę, że powinnaś już iść – wyszeptała między szlochami.

– Jeśli teraz wyjdę, nigdy już nie wrócę – odparła niewzruszona Patrycja. Ewa nie potrafiła jej odpowiedzieć, więc tylko ukryła twarz w dłoniach. – Jeśli sądzisz, że to nigdy nie powinno się przytrafić, po prostu pokiwaj głową.

Ale Ewa nie potrafiła. Sfrustrowana Patrycja wyszła z pokoju, trzaskając drzwiami.

To koniec.

Ewa upadła na kolana i cisnęła butelką w drzwi. Szkło rozprysło się po pokoju na miliony kawałków, a z jej gardła wydał się okropny wrzask.

– Kocham cię – wyrwało się między łzami.

Ale nie było już nikogo, kto mógłby jej odpowiedzieć.

_____________________________________________________

Spaprałam. Nawet nie wiem, co z tego wyszło i po konsultacji z niezawodną Eller miałam nie publikować albo chociaż poprawić najpierw, ale nie do końca wiem, co tu mogę pozmieniać. Tak to tutaj po prostu zostawię, dobra? Dobrze mi się to pisało i to chyba było dobre ćwiczenie, więc co mi tam.

Następnym razem będzie fanfic. Może coś przyjemniejszego tym razem?

Tematyka jest taka, a nie inna i jak chcesz hejtować, to zrób to w swoim pamiętniczku. Takie komentarze usuwam.