Coupé

→  CORPS DE BALLET
Trochę się wiercę na krześle. Wszyscy już dawno wyszli na scenę, za kulisami zostałam tylko ja. Nerwowo podryguję nogami. Spoglądam na zegar. Wskazówki poruszają się zdecydowanie za wolno, chciałbym to mieć już za sobą, a jednak…

Czuję ucisk w brzuchu. Wstaję z krzesła i zaczynam chodzić w tę i z powrotem. Łapię krawędź sukienki i mnę ją w dłoniach. Nie potrafię ustać w miejscu, mam ochotę uciec. Czuję kropelki potu na czole. Odklejam i odgarniam zabłąkane kosmyki grzywki. Staram się liczyć, ale to nic nie daje, więc rzucam okiem na zegarek. Minęła minuta. Klnę, ale na szczęście nikt nie słyszy.

Słyszę wyczekiwane pierwsze takty. Ustawiam się przy krawędzi, tuż przy kotarze. Staram się jeszcze szybko rozgrzać stawy, pocą mi się ręce, mam wrażenie, że tiara mi zaraz spadnie, trochę mnie mdli. Trevor kończy obchód sceny, nie wybrał żadnej z pięknych dam, muszę wejść na scenę. Wszyscy nerwowo zerkają na mnie. Nie wychodzę. Dlaczego nie wychodzę. Rusz się, Sarah, rusz się.

Mimo że czuję się skamieniała, delikatnie sunę przez scenę, oślepiają mnie reflektory, a muzyka uderza w moje ciało i czuję, jak wibruje w kościach. Pauza. Stop. Takt. Ruch. Okrążenie. Ręce. Nogi. Tik, tak. Jestem maszyną, marionetką zimnych taktów… dopóki nie rozbrzmiewa właściwa nuta, która rozgrzewa moje żyły i wiem, że to ten moment. Unoszę się. Pointe. Przez chwilę nie widzę niczego dookoła mnie, bo uderza we mnie niczym nieskrępowana fala radości. Przypominam sobie pierwsze zajęcia, płacz i nienawiść i pierwszy moment, kiedy stanęłam w pointach. Tego uczucia nie da się zapomnieć i nie da się porównać z niczym innym, jest jak ekstaza zamknięta w satynie i gipsie.

Pamiętam mój pierwszy występ, w jakiejś sali gimnastycznej. A teraz stoję tutaj, na prawdziwej wielkiej scenie, grając główną rolę, z Trevorem u boku. Patrzą na mnie setki ludzi, a jutro w internecie pojawi się kilkadziesiąt recenzji. Ale mnie to nie obchodzi, bo po prostu tańczę.

Tańczę.

Tańczę.

Chciałabym nigdy nie przestawać, chciałabym tańczyć i tańczyć, aż do końca świata i jeszcze dłużej. Czuję się na swoim miejscu, bo scena to mój dom. Chciałabym nigdy z niej nie schodzić.
Chciałabym nigdy nie zdejmować point.

___________
Koniec! Od baletu się zaczęło, baletem chciałam uczcić ten rok, teraz trochę weselej. No, prawie >:).
Dedykuję to wyjątkowo krótkie opowiadanko Julii Ostapczuk, która niezmordowanie komentuje absolutnie wszystko i za co jestem jej niezmiernie wdzięczna, bo to ogromnie motywuje i dzięki jej komentarzom pod starszymi opowiadaniami w ogóle powstało to o tutaj :). Dziękuję <3.

Odpowiedź na pytanie, które chcesz zadać brzmi: tak. Chyba że masz inne pytanie :D.